„Faryzeusz stanął i w duszy się modlił (...) Natomiast celnik stał z daleka (...) i mówił: «Boże, miej litość dla mnie, grzesznika» (...) Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.” (Łk 18, 11-14)
Zdaje mi się, że pokora jest prawdą. Nie wiem, czy jestem pokorną, ale wiem, że we wszystkim widzę prawdę. (RW II, 242)
Być prawdziwym wobec samego siebie, uznawać swoje ograniczenia i swoją grzeszność - oto na pewno droga pokory. Idąc nią odważnie, w prawdzie, szukając oparcia w Bogu, będziemy wzrastać.
